Grensdokter op Lesbos 8

door Adriaan van Es
2 juli 2019om 14:34u

5d0a5ac779c35.jpgStichting Bootvluchteling vroeg me of ik als vrijwilliger medisch werk zou willen doen in het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos.

Als arts (ex-tropenarts, ex-huisarts) en als mensenrechtenactivist voelde ik daar wel voor. Het is daar immers de ‘grens van Europa’, waar vluchtelingen vastlopen op hun vluchtpoging naar Europa, mede dankzij de Turkije-deal.

Ik noem mezelf maar ‘grensdokter’, want dat is het, lijkt me: werken op de grens, verhalen horen over traumatische en dodelijke grensovergangen, werken ‘aan de grens’ omdat niet alles kan wat je zou willen en wat eigenlijk zou moeten kunnen …

Ik ben voor twee weken naar Lesbos vertrokken, nieuwsgierig en ook wel wat gespannen. Ik hoop via de Stadsbron regelmatig verslag te doen van wat ik aan die grens zal tegenkomen.

Voor meer informatie: www.bootvluchteling.nl

Adriaan van Es

Bekijk andere artikelen van de grensdokter op Lesbos in het dossier.

Psychiatrie als grens voor beschadigde mensen

In de kliniek zien we erg veel psychisch lijden, soms ernstige vormen ervan.

47206663191_b9112f10a4_k.jpg

Enkele getraumatiseerde mensen die slecht slapen en in nachtmerries hun ervaringen herbeleven, kunnen kortdurend met een slaapmiddel geholpen worden. Er is ook een vorm van eenvoudige groepstherapie (stressreductie), maar passende therapie is er niet; de opvang bij Artsen zonder Grenzen voor suïcidale patiënten is vol en kent een wachtlijst.

Eerder deze week kwamen er vlak voor sluitingstijd drie patiënten met katatonie, een ouderwets psychiatrisch ziektebeeld dat in Nederland bijna een vergeten ziekte is. Eén vrouw viel na het consult meteen flauw en vertoonde op epilepsie lijkende trekkingen. Nadat ze bijgekomen was, bleek ze zeer bang om terug te gaan naar haar tent, waar ook de mensen wonen die haar van een zelfmoordpoging hadden weerhouden.

In de andere spreekkamer was een vrouw, bewusteloos met extreme spierkrampen, aan het gillen, lachen en huilen; nadat ze bij was gekomen, vroeg ze simpel: “Can I go?”
Achter een gordijn naast haar lag een alleenstaande jongeman uit Syrië, die bewusteloos was aangetroffen en binnengebracht. Alle vitals waren goed; hij regeerde niet op (diepe) pijnprikkels. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Naar later bleek werd hij daar om 05.00 uur wakker en naar huis gestuurd; er was geen tolk om iets uit te leggen.
Hij heeft vele uren gelopen om thuis te komen. De volgende avond kwam hij weer: zwakte en duizeligheid als klacht en binnen twee minuten weer flauwgevallen, zelfde beeld. Nu kwam hij wel bij en werd door een kordate vertaler naar buiten gebracht.

Veel leed, geen continuïteit van zorg, zeker niet van psychiatrische zorg. Psychiatrie hier is de uiting van een grens waar beschadigde mensen tegenop lopen. 

En wij behandelaars, wij ervaren frustrerende grenzen van zorg.

    nog geen reacties

(maak u bekend met uw volledige naam)

opmerkingen

Steun de Stadsbron!

U steunt ons met een gift via IDeal al met een bedrag vanaf 2 euro per artikel.

Draag bij!