Zomer 1980, het openbaar zwembad in Bunschoten-Spakenburg. Bibberend stond je in de rij voor het loket, in je knuistje een kwartje geklemd. Een kikker was 5 cent, een schuimblok 10. Je kon kiezen, ranja of koffie met een glimmend vel uit de glazen Bravilor kan. De goedlachse overblijfmoeder deed haar bardienst in ruil voor een boekenbon met kerst en een plak Spakenburgs hart op haar verjaardag. Badmeester Prins zwaaide de scepter. Als ouders iets te piepen of te mekkeren hadden aangaande het zwemonderwijs of de voorzieningen ter plaatse, galmde de sonore stem van Prins door de hal: 'Klachten? Dorpsstraat nummer 90!' Het zwembad, de kleffe koffie en de kikkers waren een gemeentelijke aangelegenheid. Men kon zich melden bij burgemeester Van der Heide (geen familie).
Zomer 2019. Amerena in Amersfoort, dé zwemstad van het noordelijk halfrond, of op zijn minst van Europa. Na het succes van de poedelende homo’s tijdens de Gay Games in 1998 hebben we de smaak flink te pakken en bieden we in Amerena vertier van de bovenste duikplank. Het schijnt dat er zelfs een heuse glijbaan is geopend, na 450 dagen vertraging. Een soort Noord/Zuidglijbaan dus. Dat je bij al die waterpret ook een lekker kopje koffie -al zal dat met de huidige standaard ook een fatsoenlijke latte macchiato zijn - moet kunnen drinken is evident. Maar wat nu? Ambtenaren achter de bar om stadsbakkies en gemeentepils te tappen? Misschien een ondernemer opsnorren die het winkeltje wil runnen? Nee, we gaan werken met een manager, die een groep vrijwilligers aanstuurt. Briljante oplossing. Nu al.
‘De horeca van Amerena draait verlies’ kopte de plaatselijke courant vorige week. Ach en wee, natuurlijk, en reden voor Ben Stoelinga om scherpe vragen te stellen, ‘So can het no longer!’ Maar gelukkig valt het deze week weer allemaal reuze mee, niets geen verlies, een kerngezonde exercitie die daar wordt ondernomen. Met bijbehorende gitzwarte cijfers. Er is immers door de gemeente 44 ruggen overgemaakt omdat er al wel een subsidieslurper was gevonden om het winkeltje te runnen, maar het zwembad nog dicht was, want - heel gek -vertraagd en er dus geen omzet kon worden gedraaid. Gelukkig werd het horeca-deel droog gehouden door mij en de overige Amersfoorters, want je moet wel erg veel chloor gesnoven hebben om het verhaal dat dat geld bij die door-en door betrouwbare bouwers vandaan komt te geloven. Kijk dát zou ik ook wel willen: als het even tegenzit stort de gemeentelijke kas een gulle gift en je kan weer door! En volgend jaar storten we gewoon weer bij. Wat dacht die bovenste beste brave Ben eigenlijk? Gezonde winst maken in het zwembad? Sorry, Ben, geen enkele ondernemer die 2 en 2 bij elkaar kan optellen zal de horeca in Amerena (noch Fluor of enig ander gemeentelijk of provinciaal gereutel) commercieel willen uitbaten. Het is voor een gewoon horecabedrijf (gewoon, dus niet het mijne) al lastig zat om zónder staatsteun het hoofd boven water te houden, dus laat staan in een zwembad ver buiten de stad. Daar zie ik toch meer in een doos trekdrop en een Bravilor pot, bedient door een shag rokende kantinejuf in dienst van de gemeente met een schort om. Borduren we het wapen van de gemeente er op.
Weet je waar ze geld verdienen in het zwembad? Bij de Eemhof in Zeewolde. Ik heb het twijfelachtige genoegen gehad daar eens met mijn nichtjes een dag in de vakantie te mogen vertoeven. Honderden obese gasten staan massaal in de rij voor een zak slappe patat en een weeïge kroket met welhaast 5 procent vlees. Softijsje met spikkels er achteraan daarna met z’n allen zachtjes boerend in het golfslagbad heen en weer gewiegd te worden, heerlijk in de schuimende vleeszee. Maar ja, bij de Eemhof hebben ze 6 glijbanen en 4 wildwaterbanen. Dat dan weer wel. De moraal van het verhaal? Er moet geld bij. En dat is prima.
Klachten? Stadhuisplein 1!