Ingezonden column: Corona en bezinning

door Bert Vos
23 maart 2020om 20:22u

Het was een surrealistisch gezicht in mijn supermarkt een week geleden. Lege schappen waar voorheen een keur aan toiletpapier te bewonderen was en geen brood, welke soort dan ook, half of heel, in de schappen. Wat had ik nog thuis? Drie boterhammen en een rol toiletpapier. Ik kreeg visioenen van broodrellen en mensen die een pak pleepapier uit elkaars karretje of uit een verlaten mandje jatten. Je moet toch wat, het is oorlog.

Wat altijd vanzelfsprekend is, dat is nu even niet meer zo. Ik ging op mijn vaste vrijdagmiddag naar de winkel, kocht wat nodig was voor de komende dagen en reed weer naar huis. Zonder dat ik ook maar een moment dacht: ‘het kan er wel eens niet zijn’. Nee, dat is meer iets voor een achteraf dorpje in Thailand, wat je zonder morren accepteert want dat is daar nu eenmaal zo. ‘No have sir’ zegt het winkelmeisje met een smile. Alles wat ik in Nederland als vanzelfsprekend beschouwde, blijkt dat ineens niet meer te zijn. Nou is dat geen ramp, er is genoeg en het hamstergedrag werd al snel psychologisch verklaard. Maar als je weet dat je over twee dagen de krant mag gaan gebruiken om je billen mee af te vegen dan heb je daar geen boodschap aan en je wordt ineens wakker geschud. En het treft niet alleen jou maar ook vele anderen die dachten de afgelopen dagen even hun boodschappen te gaan doen.

Zo wilde ik in het begin van de corona-crisis een Masaman Curry maken. Normaal pak ik dan, blindelings, de wokgroente (bijna uitverkocht en geen Thaise), wilde een kilootje aardappels (alles foetsie), had sperziebonen nodig (alleen nog in een potje) greep naar de kokosmelk (helaas alleen de dure biologische staat er nog) en tot slot zocht ik de scharrelkip (uitgevlogen.) Misgrijpen in een Nederlandse supermarkt. Dat ik dat nog eens mee mag maken.

CoronaLegeSchappen.JPG

En het is ineens niet alleen de hopelijk kortdurende schaarste die U en mij overkomt. Nee. Afspraken gaan niet door, een opdracht kan niet afgemaakt worden, zzp’ers en personeel wordt naar huis gestuurd, banen staan op de tocht, faillissementen zijn onvermijdelijk. Alle openbare plaatsen, horeca, bibliotheken, scholen en buurthuizen gaan dicht, bijeenkomsten en vergaderingen zijn afgelast. Bijna iedereen blijft of werkt thuis, vakanties gaan niet door, mensen zitten vast, ergens in hun hotel of op een cruise-schip. Grenzen gaan dicht en ouderen wordt geadviseerd binnen te blijven. Ons land zit op slot.

Wij zijn ‘verwend’ geraakt en wisten niet beter dan: dit is ons leven. Impulsen konden we voor de crisis nog onbekommerd omzetten in actie zoals je boodschappen doen voor dat ene recept, effe naar de kroeg, eten bij de Griek, patatje halen, boek lenen in de bieb, een stedentrip naar Berlijn of Barcelona komend weekend, vakantie boeken, naar een concert of iets ondernemen met vrienden of familie. Gewoon zonder erbij na te denken. Nu is het de vraag of het kan. Nou, tot de eerste week van april kan veel niet wat we gewoon zijn. Het is een massaal gedeelde confrontatie met het feit dat onze levensstijl helemaal niet zo vanzelfsprekend is. En geen toiletpapier in het schap is net zo’n gedachte als ‘de man op de maan’ voor iemand uit de 16e eeuw. Daar dacht je niet aan. Toen. En zo ja, dan kon je op de brandstapel belanden voor hekserij.

Ondanks de gevolgen voor de slachtoffers heeft deze crisis ook een andere en meer positieve kant. Het kleine stervormige ‘beestje’ geeft ons ook de kans om tot rust te komen. Er valt weinig heen en weer te vliegen, de agenda is (zo goed als) leeg. Er is ineens meer tijd. Tijd voor onthaasting, bezinning en andere dingen ontdekken. Je hebt meer kalme uren en dagen die je kunt gebruiken om een beetje na te denken over bijvoorbeeld hoezeer we het hebben toegestaan dat de sociale isolatie groeide in onze samenleving. Die nu pijnlijk zijn kop opsteekt nu veel Nederlanders niet naar buiten kunnen durven. Nadenken waarom we toch zo lopen te jagen en trots vertellen hoe druk we wel niet zijn als ons gevraagd wordt hoe het ermee gaat. Tijd om te beseffen hoe goed wij het hier hebben. Want wij komen er wel weer bovenop.
Dat de ‘ramp’ die Corona heet en ons overvalt in het niets valt met de ramp onder dezelfde naam in andere werelddelen, zoals in mijn favoriete werelddeel Zuidoost-Azië, waar in landen als Thailand, Laos en Cambodja geen enkel vangnet is en zonder het virus de schappen ook niet altijd gevuld zijn. I no have. Waar toeristische bestemmingen spookbestemmingen zijn geworden, werknemers geen enkel vangnet hebben en met hun schamele inkomen geen reserves hebben opgebouwd.

Zou zeggen, lees eindelijk die roman die ligt te wachten of alles over en van de Dalai Lama, wandel, ga schrijven, maak je oven een keer schoon, bel die vriend of vriendin, begin een cursus, schrijf een brief, ga een vreemde taal leren, mediteer, schilder, neem een kat, ruim je huis op, ga naakt in je tuin liggen. Kortom, neem de tijd voor jezelf en bedenk waar je mee bezig bent. Kom tot rust in je hoofd. Vind je het nog wel leuk wat je doet, of wordt het tijd voor een verandering? Dan is dit het moment om een ander pad in te slaan.

Het gaat stil worden. Nederland gaat even rusten. Profiteer ervan en hoop dat het virus je huisje voorbij gaat.

Sterkte allemaal.   

Bert Vos.

bijsluiter

Ingezonden Column door Bert Vos.

Bert Vos is journalist, columnist, tekstschrijver en blogger. Daarnaast is hij als bestuurslid en ondernemer actief bij de Sociale Coöperatie Blauwe Paraplu. Als Zuidoost-Azië liefhebber is hij redacteur voor de website Trefpunt Azië en verbonden aan de Stichting Beetje Beter dat onderwijsprojecten ondersteunt in Cambodja.

    nog geen reacties

(maak u bekend met uw volledige naam)

opmerkingen

Steun de Stadsbron!

U steunt ons met een gift via IDeal al met een bedrag vanaf 2 euro per artikel.

Draag bij!