Het woord krijten, lieve lezers (m/v), telt vele
betekenissen. Zo kan iemand die krijt, luidkeels aan het huilen zijn of een
kreet aan het slaken zijn. ‘De zuigeling heeft nog lang van de pijn gekreten’,
zo meldt mijn digitale woordenboek. Krijten kan ook duiden op een droogprobleem
bij het offset printen. Er blijft dan los pigment achter op het papier.
Synoniemen voor krijten zijn blijkens het puzzelwoordenboek: blèren, geluid van jachtvogel, gieren, gillen, jammerlijk huilen, janken, kalken,
krijsen, luid roepen van verdriet, schreeuwen, schreien, wenen en witten.
De
Amersfoortse kunsthal KAdE heeft zeventien Nederlandse kunstenaars uitgenodigd
om hier te komen krijten. Zij werden begrijpelijkerwijs niet geacht om tot diep
in de zomervakantie in de in het Eemhuis verstopte expositieruimtes te komen
schreeuwen of huilen (hoewel dat de aandacht van de niets van kunst
vermoedende voorbijganger natuurlijk danig getrokken zou hebben), maar om met
het materiaal bordkrijt eigentijdse kunst te maken. Het resultaat spreekt zeer
tot de verbeelding, de landelijke pers heeft de tentoonstelling zeer positief beoordeeld. Conservator Judith van Meeuwen heeft ook jonge Amersfoortse kunstenaars de kans gegeven hun krijtkunsten te tonen, hetgeen welhaast een wonder mag heten gezien de (ivoren) torenhoge ambities van museumdirecteur Robbert Roos.
Er is ook een stoepkrijtdag aan verbonden waarbij het Eemplein omgetoverd werd tot
één groot, kleurrijk krijtkunstwerk. Het voordeel van dit materiaal is dat het
na een paar fikse regenbuien verdwenen is. Niets vergankelijker dan een
krijttableau op de stoep. Daar zijn diepe kunstbespiegelingen bij te maken.
Het zou
mooi zijn als de organisatoren van de jaarlijkse avondvierdaagse van Amersfoort
bij Judith van Meeuwen in de leer gaan. Want de vrijwilligers van dit
wandelevenement, waarvan de belangeloze betrokkenheid bij de sportieve
ontwikkeling van de jeugd niet voldoende geprezen kan worden, trekken er ieder
jaar weer op uit met een pot witte verf waarmee ze de richting van de
wandelroute op straat kalken. De oude pijlen van het jaar ervoor staan nog
volop de weg te wijzen, als er voor het nieuwe jaar alweer pijlen worden
bijgekalkt. Je zou denken dat de route ieder jaar ongeveer hetzelfde is, maar
wie het pijlenpatroon bestudeert, ziet dat dat niet zo is. Waar de kinderen het
ene jaar naar links moeten, moeten ze het jaar erop naar rechts of rechtdoor. Amersfoort
wordt zo één groot grafity-kunstwerk. Ik vind dat eerlijk gezegd om te krijten.
De
gemeente die doorgaans streng optreedt tegen grafityspuiters (behalve als ze
een mooi portret van Anne Frank produceren, want dat wordt het zelfs met
gemeenschapsgeld gerestaureerd…) laat de kwistig met de verfkwast spattende routeplanners
van de vierdaagse ongemoeid. Misschien moet Hans Buijtelaar, de nieuwe wethouder
van wandelevenementen, in de voorwaarden van volgend jaar opnemen dat de
wegaanduidingen voortaan met bordkrijt worden aangebracht.
