2 reacties

Grimlach 43 Zíj zat drie jaar met haar moeder in een kamertje

door Arjeh Kalmann
20 maart 2020om 13:09u

Ja, ik weet het, ik moet niet steeds weer over die oorlog beginnen, en ik moet niet alles op die oorlog betrekken, en heus, in mijn leven van alledag speelt die oorlog echt geen belangrijke rol, er zijn dagen, ja zelfs weken dat ik er niet aan denk, maar er zijn van die momenten dat het me aanvliegt.

Zoals nu.

We zitten nog geen week binnen om het coronavirus te ontlopen, we verblijven in een gerieflijk huis te Leusden met veel kamers en voldoende ruimte om te ijsberen en zelfs een tuin om van het allereerste lentezonnetje te genieten, en we doen een keer per dag onze boodschappen en we wandelen over de prachtige Liniedijk langs het Valleikanaal, en we skypen met onze kinderen en kleinkinderen, maar we voelen ons wel erg beperkt in onze bewegingsvrijheid en we missen vooral onze sociale contacten.

En terwijl ik zit te sombermansen op de bank, schiet het plotseling door mijn kop, heftig, als een veel te zware elektrische schok: zij heeft drie jaar met haar moeder in één kamertje opgesloten gezeten.

Zij. Mijn moeder. Achttien toen ze erin ging. Eenentwintig toen ze eruit mocht. Geen radio, geen televisie, geen internet, geen skype of facetime, geen twitter, geen telefoon. Geen ijsbeermogelijkheden. 

Ik moest kennelijk zelf zo’n mini-quarantaine meemaken om voor het eerst van mijn leven tot in het diepst van mijn ziel, van mijn maag te voelen hoe lang die drie jaren voor haar moeten hebben geduurd.

Had ik maar wat meer medeleven getoond toen ze er nog was.

Ze is bijna tien jaar dood. Haar laatste jaren sleet ze in een verzorgingshuis. Wat ben ik blij dat ze deze algehele afsluiting van de verpleeghuizen niet meer hoeft mee te maken.

(maak u bekend met uw volledige naam)

opmerkingen

Steun de Stadsbron!

U steunt ons met een gift via IDeal al met een bedrag vanaf 2 euro per artikel.

Draag bij!