In het Monumentenweekend was de oude joodse begraafplaats aan de Bloemendalsestraat open. Niet op zaterdag, want op sabbath mogen joodse begraafplaatsen niet betreden worden, maar wel op zondag. Het was erg druk, velen wilden wel eens een kijkje nemen op die prachtige plek waar je normaal alleen via de kijkgaten in de dikke muren een glimp van kunt opvangen. Wat raar was, onbegrijpelijk eigenlijk, dat de mannelijke bezoekers bij de ingang geen hoofdbedekking kregen uitgereikt. Mannen mogen een joodse begraafplaats niet zonder keppeltje betreden, net zoals bezoekers aan moskeën niet naar binnen mogen met hun schoenen aan.
Weet je wat ook gek is? Dat je vanaf Schothorst tot aan de Hogeweg prachtig in het groen langs het Valleikanaal kunt wandelen, en dat het pad daar dan ophoudt en aan de overkant verder gaat, maar dat je niet van de ene naar de andere kant mag. Je moet dan drie keer bij voetgangerslichten oversteken (Ringweg Kruiskamp, Hogeweg, Ringweg Randenbroek) om je mooie wandeling te kunnen voortzetten (als je wilt zelfs onafgebroken tot Veenendaal!). Er zijn trouwens voetgangerslichten bij Ringweg Kruiskamp die alleen geschikt zijn voor Olympische atleten. Je hebt daar maar een paar seconden om over te steken.
Weet je wat heel opvallend is? Dat het in Amersfoort werkelijk barst van de toeristen. Ik klaag er niet over, want we zijn nog net geen Venetië, maar het valt gewoon op. Onder leiding van een gids, peddelend door de gracht, op een groot model step of in een bootje: de geheime schoonheid van de Keistad is ontdekt door de buitenwacht.
En weet je wat helemaal niet meer opvallend is? De struikelstenen die op veel plaatsen in de stad in het trottoir zijn aangebracht bij de huizen waarvan de joodse bewoners in de oorlog zijn omgebracht en bij huizen van gesneuvelde verzetsstrijders. De Amersfoortse stichting die zich voor deze kleine monumentjes heeft ingezet, koos indertijd niet voor de robuuste Stolpersteine van de Duitse kunstenaar Gunther Demnig, maar voor stenen van een eigen ontwerp. Die lijken geen eeuwig leesbaar leven beschoren. Deze kwam ik tegen op de Schimmelpenninckstraat.
Weet je wat heel mooi was? Ontroerend mooi zelfs? Een boordevolle Hof op een mooie zaterdagavond. We waren met gasten die wel zo'n beetje alle landen ter wereld hadden bezocht, maar ze waren werkelijk laaiend enthousiast over dit gezellige, bruisende, mediterrane plein in het hart van de stad.
En weet je wat tenslotte het mooiste is? Dat in het met sloop bedreigde wijkje Jericho – nota bene aan de Tuinbouwweg – een bewoner zijn voortuin als een heuse akker heeft ingericht. Naast het Yvonne Maria Mets Hof bevindt zich een ‘boer in de wijk’ met andijvie, peterselie, rode kool en nog veel ander gezonds in de aanbieding. Geweldig gezicht, uniek initiatief. Alleen al vanwege dit staaltje van buurtbijzonderheid – ik kan geen ander woord bedenken - verdient Jericho te blijven bestaan.
