Naar huis!
Maandag 30 maart was het eindelijk zover. Na twee volle weken in quarantaine in een hotelkamer in Lima, mochten we naar huis. De onzekerheid was voorbij.
We checkten om 5.00 uur uit uit het hotel dat die dag ook zou gaan sluiten. Dus de timing was perfect. Anders hadden we nog op zoek moeten gaan naar een ander hotel wat in deze tijd niet gemakkelijk was geweest. Om 5 uur was ook de avondklok voorbij en bracht een taxi ons naar het verzamelpunt. Het bekende langgestrekte park van Miraflores aan de kust tegenover het grote winkelcentrum.
Daar ontmoetten de 350 gestrande Nederlanders elkaar die of al twee weken in Lima zaten of een manier hadden gevonden om op tijd in Lima aan te komen. Bijzonder om de mensen te zien die je niet kent, maar waar je al twee weken mee in dezelfde whatsapp groepen zit.
We moesten ons in lange rijen opstellen en verplicht mondkapjes op. Had je geen mondkapje op, dan werd je streng toegesproken door de politie en kreeg je er uiteindelijk een van de ambassade. Het duurde een tijd voordat van iedereen de paspoort was gecontroleerd en we plaats konden nemen in de bussen. Gelukkig was de temperatuur zo vroeg nog te doen om buiten te staan en hadden we een plekje voordat de zon begon te branden.
Met een lange rij bussen reden we naar het militaire vliegveld waar we nog een tijd voor de ingang in de bus hebben moeten wachten. Vervolgens gingen we naar een grote tent waar witte plastic stoeltjes in rijen waren opgesteld met tussen elke stoel 1.5 meter. Onze koffers en tassen moesten we voor ons neerleggen waarna drugshonden de tassen kwamen besnuffelen. Er werd ons opgedragen om stil te blijven zitten op je stoel. Met een lichte angst voor honden was dat nog wel een uitdaging. Ik heb me op momenten een crimineel of gevangene gevoeld, maar ik snap ook dat het in deze tijden noodzakelijk is om strenge regels te hanteren.
Wederom werden toen de paspoorten gecontroleerd en kregen we een boardingpas. De terugreis werd steeds meer werkelijkheid en kwam steeds dichterbij. Want niet iedereen die daar op een stoeltje in die tent zat kreeg een boardingpas. Sommigen stonden niet op de lijst dus je aanwezigheid om het militaire vliegveld was nog geen garantie op een repatriëring.
Wie een boardingspas had gekregen mocht weer plaatsnemen in de bus die ons naar het vliegtuig bracht. Eenmaal in het vliegtuig was het weer lang wachten. Ik heb een hele film van 2 uur gezien voordat we opstegen. Tijdens het wachten kregen we wel een flesje water en een broodje kaas. En het verzoek van een steward om allemaal te blijven zitten op je plek zodat ze lege stoelen konden tellen en wisten hoeveel mensen er nog mee konden. Uiteindelijk konden gelukkig alle Nederlanders mee die die ochtend in Lima waren en op het vliegveld waren. Na een toespraak van de Nederlandse ambassadeur stegen we eindelijk op, op weg naar huis.
Twaalf uur later landden we op Schiphol. Velen van ons nog met de mondkapjes op die we de hele vlucht hadden gedragen. Dat moet voor mensen die ons hebben opgewacht op Schiphol een bijzonder gezicht geweest zijn.
Inmiddels zijn een weekje thuis en was het erg wennen aan de maatregelen hier en het thuiswerken. Wat mag wel en niet? Moeten we nu wel of niet in quarantaine? Maar we maken er weer het beste van.
Hopelijk mogen de andere Nederlanders morgen naar huis. We wensen hen een goede reis!
Meer persoonlijke verhalen over de gevolgen van de Covid-19 pandemie vind u hier.