Vervoersarmoede – ‘de bus komt zo’ doet er wat an
Vervoersarmoede is een onderwerp dat waarschijnlijk maar
weinig mensen zal beroeren. Wat wil je in een tijd, dat een gemiddeld gezin twee auto’s voor de deur heeft staan.
In gedachten ga ik
terug, 75 jaar geleden. 1944, hongerwinter in Amsterdam. Ik was 12 jaar. Wat
was het koud, ijskoud! De tram reed niet
meer. Ik herinner mij nog heel goed het bezoek aan familie in de Stadionbuurt. Dat
is wel een heel eind lopen vanaf de Ruyterweg, Amsterdam-West. Na het bezoek gingen we terug.
Lopen en lopen, er kwam geen einde aan. Ik liep tussen mijn vader en mijn
moeder. En wat was ik moe. Ze moedigden me aan. Nog even doorzetten. Ik herinner
me mijn tranen.
Op uitzonderingen na heb ik gedurende mijn hele leven weinig
problemen gekend op het gebied van vervoer. Vooral in de beginjaren. Je bent jong en sterk. De fiets (op die oorlogsjaren
na) had je bij de hand. Later had je een scooter en daarna kwam de auto. Maar de laatste jaren gaat het ineens wat
minder.
Zeker als je ouder wordt, dan merk je, dat je uitkijken
moet. En er komt een dag, dat je – na een zoveelste tuimeling - niet meer op die
fiets stapt. Dan pas ontdek je dat de bus – ‘het Openbaar Vervoer’ – niet zo bereikbaar
is als het lijkt. Mensen die thuis blijven omdat ze niet weg kunnen, lijden aan
vervoersarmoede.
Dat er sprake is van vervoersarmoede in Nederland is niet onbekend. Er is in de afgelopen jaren verscheidene malen onderzoek gedaan naar dit verschijnsel. Daaruit blijkt dat vervoersarmoede gaandeweg toeneemt. Daarvoor zijn meerdere redenen aan te geven. Je kunt daarbij van alles bedenken, maar daar ga ik nu nog niet op in. In 2018 heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek een indicator ontwikkeld om vervoersarmoede in kaart te kunnen brengen. Het tweede-kamerlid Suzanne Kröger (GroenLinks) heeft vervolgens in april 2019 in een motie voorgesteld om aan de regering te verzoeken deze indicator bij de vervoersregio’s onder de aandacht te brengen. Maar sindsdien is er helaas nog niet veel gebeurd.
Soesterkwartier in actie
Het Openbaar Vervoer in het Soesterkwartier is niet bepaald
zo ingericht dat het de bewoners van deze wijk heel makkelijk maakt. Dat is
heel anders dan twintig jaar geleden, toen ik naar het Soesterkwartier
verhuisde.
(foto archief Eemland)
Vroeger
Destijds ging ik wel eens met de bus naar het Station. Je
kon met lijn 1, via het vaste rondje. Die bus reed met de regelmaat van de klok.
Daar kon je op bouwen. En daarnaast gebeurde het ook wel dat lijn 2 langskwam. Lijn
2 reed om via Isselt naar het Station. Toen de uitgang van het Station aan de noordzijde – op de kop van de Piet Mondriaanlaan - open ging, was het voor de gemiddelde Soesterkwartierder weer
ietsje gemakkelijker geworden.
En nu
Nadat de provincie eind 2016 aan Syntus de vervoersconcessie voor
Amersfoort heeft verleend, verloopt het
Openbaar Vervoer in het Soesterkwartier niet meer naar wens en tevredenheid van
een grote groep inwoners van deze wijk. Bovendien gaat er half december 2019 een
nieuwe dienstregeling in waardoor binnenstad en station in het weekend, en ook ’s-avonds
door de week, helemaal niet meer vanuit het Soesterkwartier per bus bereikbaar zijn. Daar moet verandering in komen. Er
is nu een comité opgericht dat luistert naar de naam ‘de bus komt zo’.
Aanstaande woensdag (11 september) gaat het Soesterkwartier voor deze groep klagen
bij de commissie Milieu en Vervoer van Provinciale Staten dat het zo niet
verder kan. De SP heeft medewerking toegezegd. Raadsleden uit diverse politieke
partijen die in het Soesterkwartier wonen en de situatie dus heel goed kennen tonen
veel begrip. Zie ook het bericht over de actie OV op de website www.soesterkwartier.info . Meer over
dit onderwerp: https://www.destadsbron.nl/nl/Busje_komt_zo