Na renovatie Bomenbuurt zien de koopwoningen er sjofeler uit
Twee jaar verbouwing in de buurt: steigers, kranen, containers, opstellingen van dakpannen en ramen, versperde straten. Vorige zomer in stof en gruis doorgebracht, omdat muren werden uitgebikt en opnieuw gevoegd. Wagens die isolatiebolletjes onder de vloeren spuiten, soms met erg veel lawaai.
Nu de renovatie in de bomenbuurt van het Soesterkwartier zowat klaar is, heeft uitvoerder Jan Blom (grote man, eind vijftiger met herkenbare rode helm) tijd voor een interview. Ik heb als bewoonster van een bejaardenwoning aan de Dreef vragen over de renovatie en het verduurzamen van de huizen. Hij wil mijn vragen beantwoorden op persoonlijke titel. Mijn koophuisje is nu niet gerenoveerd, maar tweederde van de huizen zijn sociale huurwoningen van de Alliantie. De bewoners van die huizen hebben ruim twee maanden ook binnen volk over de vloer gehad.
Deze buurt is rond 1950 gebouwd naar een destijds opmerkelijk ontwerp van David Zuiderhoek. De bejaardenwoningen aan de Dreef zijn midden 70-er jaren al eens gerenoveerd en vergroot, en nu worden ze opnieuw aangepakt in opdracht van de Alliantie. De klus is gegund aan aannemer Nijhuis Bouw bv. Als een grote meerderheid van de huurders in een huizenblok ermee instemt, worden de huizen grondig opgeknapt. Dan krijgen ze een B-label voor energieverbruik (ook vanwege de zonnepanelen), wordt het binnenklimaat prettiger door driedubbel glas, een andere luchtafzuiging en een zuinige gas-CV ketel. De koopwoningen doen meestal niet mee; daarin hebben de kopers de afgelopen tien jaren al geïnvesteerd toen ze het huis kochten. Je herkent nu de koopwoningen aan oude dakpannen, niet opgehoogd met een isolatielaag, een beetje sjofeler.
Intussen duurt de renovatie al ruim twee jaar, inclusief steigers, bouwmaterialen, stof en afval, lawaai, versperde straten. Ook containers voor het bouwafval, hijskranen die dakisolatieplaten door de lucht zwaaien, vorkheftrucks met dakpannen, bedrijfsauto's die isolatiekorrels injecteren. Per straat is er toch gauw twee maanden overlast om en binnen in je huis. Opgelucht dat het voorbij is, zijn de buren die ik spreek over het algemeen tevreden met de vooruitgang: lekker warm deze winter en het achterstallige onderhoud is weggewerkt. Wat nog niet zo goed afgewerkt is als beloofd of verwacht, moet bij de oplevering nog worden rechtgezet.
Ons kleine kavel van 289 woningen in de bomenbuurt is onderdeel van een grote opdracht van de Alliantie aan Nijhuis, die diverse renovatieprojecten bevat, gedurende wel zes à zeven jaren, van in Het Gooi tot in Nijmegen. Jan Blom is uitvoerder, de regelaar en extra hand ter plekke. Ik had hem al een jaar zien rondlopen, hij is makkelijk aanspreekbaar voor de bouwvakkers en de bewoners, is vaak te vinden in een leegstaande woning vlakbij. Ik heb hem laten kijken naar een scheur in mijn binnenmuur, die te zien was na dakdekkerswerk bij de buren. Zijn reactie: “Ik meld het bij de Alliantie. Wacht nog even af hoe het zich ontwikkelt. Kan door krimp komen als aan een bestaand huis is aangebouwd.” Nog een van die dingetjes die moeten worden gedaan voor de afsluiting van dit project. In die fase zijn we nu.
Blom is in de bouw gaan werken na de MTS en militaire diensttijd. Hij was eerst timmerman en kreeg langzaam steeds meer verantwoordelijkheid. Zijn motto is: werken met je verstand, dan houd je het lang vol. Nu is voor hem de bouw vooral een logistiek gebeuren geworden.
Met hoeveel onderaannemers heb je hier wel niet gewerkt?
“Met wel twintig verschillende specialismen, ieder met hun eigen vakmensen. Ik start iedere ochtend bij het planbord, zorg dat er efficiënt gewerkt kan worden, in de goede volgorde. Er zijn dagelijks zo'n veertig man aan het werk.”
Hoe zit het met de buitenlanders in de bouw? Wij buurtbewoners hebben wel door dat niet iedereen ons verstaat en sommige bouwvakkers van verschillende ploegen elkaar ook niet.
“Wij werken alleen met Nederlandse bedrijven, en die kunnen medewerkers inzetten uit de hele Europese Unie: Polen, Tsjechen, soms ook Belgen en Fransen. Het kunnen ook migranten zijn van verder weg, die een verblijfsvergunning hebben of een werkvergunning. Voor de bouw gelden hierbij geen andere regels dan voor andere projecten. En we verstaan elkaar met Engels of Duits, maar vooral met vaktaal. Er werken vooral sterke jonge mannen, vaak met een migratie-achtergrond en dat geeft geen problemen. Je moet begrip hebben voor culturele verschillen: voor sommigen moslimmannen is de hiërarchie belangrijk. Ik vind dat met name mannen met een Turkse achtergrond harde werkers zijn.”
Zijn er veel zzp-ers bij jullie aan het werk?
“Wij hebben een flexibele schil van tussen de twintig en tachtig procent. Er zijn ook veel mensen voor twee à drie dagen per week in dienst. De werkgelegenheid in de bouw is flink op en neergegaan de afgelopen jaren. Voor ons zijn langlopende opdrachten belangrijk, omdat we daarmee ons personeel zekerheid kunnen bieden en kunnen vasthouden.”
Waar bleef het sloopafval? Ik zag twee grote afvalcontainers van Dorresteijn BV, toen de oude dakpannen werden weggehaald. Had dat iets met asbest te maken?
“Vooraf is een inventarisatie gemaakt of er asbest aanwezig was. In dit geval was dat niet zo. Slopen gaat in meerdere fracties, met diverse containers, want het beste is scheiden aan de bron. Maar soms passen al die verschillende containers niet voor zes huisjes op de groenstrook en dan gebeurt de scheiding bij de stortplaats. Dakpannen worden vermalen en zijn grondstof voor de aanleg van wegen. Het hout wordt verdeeld in A en B-kwaliteit: herbruikbaar of opstoken. Metalen van de sloop hebben waarde, maar ook containers van het PUR-schuim leveren we apart in. Het vlakglas gaat retour naar glasfabrieken waar het driedubbelglas wordt gemaakt.”
Verdienen jullie aan die afvalverwerking?
“Afval is voor ons een kostenpost die we zo laag mogelijk willen houden, door herbruikbare materialen in te leveren en te verkopen. Daar zitten kosten in voor transport, vermalen van die dakpannen, opslag. Prijzen voor het geretourneerde afval schommelen nogal. Maar hergebruik wordt steeds lonender, want er dreigt een tekort aan grondstoffen voor de bouw.”
Wanneer is de renovatie van de Bomenbuurt en het Isseltseveld helemaal af?
“Dat zal nog wel een tijdje duren, komt dit jaar zeker niet gereed.”
Hoe kijk jij terug op dit project in het Soesterkwartier? Was het anders dan soortgelijke projecten?
“In de bouw is geen project hetzelfde. De locatie is altijd anders en daarmee ook de bewoners. Regelmatig werken we ook met andere collega’s en co-makers. Kortom, geen project is hetzelfde, ik heb steeds weer met andere uitdagingen te maken.”
Ik heb gemerkt dat jouw werk twee kanten heeft: zorgen voor de logistiek en brandjes blussen bij de bouwvakkers en met de bewoners. Klopt dat?
“Ja, dat klopt. We bewaken de logistiek en als we hierin tegen problemen aan lopen, dan lossen we die op. Brandjes blussen is voor de brandweer, maar als er een probleem ontstaat, hoofdzakelijk door miscommunicatie, dan moet ik bemiddelen of laten bemiddelen.”
En hoe gaat de bouw door in Corona-tijd?
“Voor ons is vanuit huis werken een utopie. We houden ons natuurlijk wel aan de richtlijnen van de overheid. Dat vergt allerlei aanpassingen, zeker in de renovatiesector.”